0
00:00:29,09 --> 00:00:43,16
شهادت حضرت زهرا سلام الله عليها

1
00:00:45,24 --> 00:00:57,00
سه‌شنبه 1386/3/8=1428/5/12

2
00:04:24,13 --> 00:04:29,11
بسم الله الرحمن الرحيم

3
00:04:30,12 --> 00:05:11,09
الحمد لله رب العالمين و صلي الله علي سيدنا محمد و آله الطاهرين سيما بقية الله في الارضين و اللعن علي اعدائهم الي يوم الدين

4
00:05:12,04 --> 00:05:22,15
پيشامد شهادت صديقه کبري است…

5
00:05:23,16 --> 00:05:42,13
اين مطلب آن چنان که بايد و شايد، مورد نظر واقع نشده.

6
00:05:44,18 --> 00:05:59,18
امروز مقصد ما اين است که نه تنها بر شيعيان،

7
00:06:00,14 --> 00:06:13,12
بلکه بر تمام مسلمانان جهان، لازم است که

8
00:06:13,23 --> 00:06:37,09
در مصيبت صديقه‌ي کبري، آن چنان که شايسته‌ي مقام شخص اول عالم است، عزادار باشند؛

9
00:06:38,11 --> 00:06:59,05
لذا آنچه امروز مي‌گويم، طرفم از اهل نظر، مثل فخر رازي است و

10
00:06:59,12 --> 00:07:16,23
از اهل حديث، مانند بخاري و مسلم و حاکم و ذهبي است؛

11
00:07:18,06 --> 00:07:35,09
يعني بر اساس کتاب و سنت، اقامه‌ي عزاي فاطمه‌ي زهرا واجب است؛

12
00:07:35,22 --> 00:07:54,21
چه حنفي مذهب، چه مالکي مذهب، چه شافعي مذهب و چه حنبلي مذهب.

13
00:07:55,13 --> 00:08:08,20
نه بر ميزان کتاب و عترت امروز بحث مي کنم، بلکه

14
00:08:08,21 --> 00:08:23,22
فقط بر اساس ميزان کتاب و سنت، آن هم سنتي که

15
00:08:24,07 --> 00:08:40,18
اگر در ظرف 1400 سال، فحول علماء عامه سر از خاک بردارند،

16
00:08:41,00 --> 00:08:49,04
در مقابل اين برهان قاطع زمين‌گير هستند.

17
00:08:50,00 --> 00:08:57,00
چون اساس بر حکمت است،

18
00:08:57,11 --> 00:09:04,04
«ادع إلي سبيل ربك بالحكمة»،

19
00:09:04,15 --> 00:09:16,16
لبّ و لباب حکمت, کتاب است و سنت.

20
00:09:17,06 --> 00:09:28,07
اما از نظر کتاب: متن کلام خدا اين است:

21
00:09:28,20 --> 00:09:37,04
«و ما آتاكم الرسول فخذوه».

22
00:09:37,20 --> 00:10:04,08
چون طرف گفته‌ي ما اعيان اهل فکر ‌و محقّقين علماء فرق مختلف اسلام است، ‌مثل فخر رازي‌،

23
00:10:04,22 --> 00:10:16,24
قهرا بايد به فقه کتاب و فقه سنت دقت کرد.

24
00:10:18,01 --> 00:10:37,12
«ما» اعم مفاهيمي است که از اين مفهوم، اعم پيدا نمي‏شود.

25
00:10:37,14 --> 00:10:50,09
مفهوم «شيء»، ‌مفهوم «ما»،  از اعم و اشمل المفاهيم است.

26
00:10:51,00 --> 00:11:13,15
موضوع آيه اين است: آنچه حد و مرز ندارد، «آتاكم الرسول فخذوه»، پيغمبر داد, بگيريد.

27
00:11:14,00 --> 00:11:20,02
اين متن کلام رب الارباب است.

28
00:11:21,09 --> 00:11:27,21
«أخذ» چيست؟ «فخذوه».

29
00:11:28,06 --> 00:11:54,04
کلام خدا اقيانوسي است که عقول حکماء عالم، در موج اولش غرق مي‏شود،

30
00:11:54,08 --> 00:11:59,07
تا برسد به عمق اين بحر عميق.

31
00:12:00,05 --> 00:12:27,03
أخذ «ما آتاکم الرسول» مرکب است از دو جهت؛و گرفتن آنچه پيامبر داده، به دو امر محقق مي‏شود:

32
00:12:27,14 --> 00:12:39,10
اول، به فهميدن که آنچه داده، چيست؟

33
00:12:39,24 --> 00:12:49,06
دوم، به عمل و به کار بستن.

34
00:12:49,14 --> 00:13:03,02
اگر اين دو به هم ضميمه شد،  «اخذ ما آتي الرسول» تمام است و

35
00:13:03,05 --> 00:13:13,08
الا به مقصد نرسيده‌اند مسلمانان.

36
00:13:13,17 --> 00:13:26,04
اين قرآن. کبري اين است. اما صغري:

37
00:13:28,11 --> 00:13:42,00
‌قياسي بديهي الانتاج، امروز بايد تشکيل بشود که

38
00:13:42,01 --> 00:13:53,11
 اگر فخر رازي سر از گور بردارد، جز تسليم چاره‌اي نباشد.

39
00:13:53,20 --> 00:13:59,04
کبراي قياس, کلام خدا.

40
00:13:59,05 --> 00:14:06,09
صغراي قياس, کلام خاتم انبياء.

41
00:14:12,13 --> 00:14:17,01
آنچه که او داده چيست؟ اين است:

42
00:14:17,05 --> 00:14:29,17
«انما»، شروع مي‏شود به کلمه‌ي «انما».

43
00:14:29,23 --> 00:14:39,24
«إنما فاطمة شجنة مني

44
00:14:44,05 --> 00:14:52,05
يبسطني ما يبسطها

45
00:14:52,12 --> 00:15:01,02
و يقبضني ما يقبضها».

46
00:15:02,15 --> 00:15:09,13
اين فراز، فرازي است که

47
00:15:09,14 --> 00:15:36,23
نه در يک مجلس و دو مجلس و ده مجلس، بشود از شرح فقه حديث و بيان لطائف کلام رسول فارغ شد!

48
00:15:38,07 --> 00:15:43,14
«شجنة» بايد ديد چيست؟

49
00:15:44,05 --> 00:16:03,19
و چرا عقل کل،و ‌علم کل براي بيان مقصد، اين لفظ را استخدام کرد؟

50
00:16:04,07 --> 00:16:18,06
«شجنة‌» عبارت است از آن شاخه‌اي که از درخت مي‌رويد،

51
00:16:18,17 --> 00:16:26,21
اما اين شاخه، شاخه معمولي نيست؛

52
00:16:27,04 --> 00:16:48,24
شاخه‌اي است که در تمام رگ و ريشه اين درخت، ريشه دوانده؛ شاخه‌اي منتشر در تمام شجر.

53
00:16:49,23 --> 00:17:04,02
پيغمبر خودش را شجر قرار داد. اين هم سرّي دارد.

54
00:17:04,17 --> 00:17:14,24
«ضرب الله مثلا كلمة طيبة

55
00:17:15,05 --> 00:17:27,11
كشجرة طيبة أصلها ثابت و فرعها في السماء،

56
00:17:27,17 --> 00:17:37,05
تؤتي أكلها كل حين بإذن ربها».

57
00:17:38,06 --> 00:17:56,06
 آن شجره‌ي طيبه که اصلش ثابت ، و فرعش در سماء است، ‌رسيده به جايي که

58
00:17:56,10 --> 00:18:06,22
« دنا فتدلي، فكان قاب قوسين أو أدني»،

59
00:18:07,12 --> 00:18:19,15
آن شجره‌اي که «تؤتي أكلها كل حين بإذن ربها»،

60
00:18:19,19 --> 00:18:29,15
لا ينقطع ثمرات علم و عرفان و اخلاق و

61
00:18:30,02 --> 00:18:39,20
احکامش، اولين و آخرين را بهره مند مي‌کند،

62
00:18:40,00 --> 00:18:44,03
آن شجره, خاتم النبيين است.

63
00:18:50,14 --> 00:19:05,09
حالا مهم اين است که آن شاخه‌اي که از اين شجره روييده، آن فاطمه‌ي زهرا است.

64
00:19:05,20 --> 00:19:16,14
اينجا لازم است؛ چون آن معياري را که در اول بحث گفتم

65
00:19:16,22 --> 00:19:25,09
براي اقامه شهادت حضرت زهرا، ‌کتاب است و سنت.

66
00:19:25,14 --> 00:19:31,07
اين است که از اين دايره خارج نمي‌شويم.

67
00:19:31,09 --> 00:19:40,21
آن هم سنتي که احدي نتواند دم بزند!

68
00:19:41,00 --> 00:20:04,09
کسي اين کلمه را مي‌گويد که «إنما فاطمة شجنة مني» ، گوينده اين کلام کسي است که

69
00:20:04,10 --> 00:20:12,12
خدا در دو جاي قرآن، درباره اش دو جمله فرموده است و

70
00:20:12,14 --> 00:20:24,06
اين دو جمله, عقل اولين و اخرين را مبهوت مي‌کند!

71
00:20:27,13 --> 00:20:43,05
تمام اين عالم، تا کهکشان‌ها، ‌تا ماوراء ‌کهکشان‌ها،

72
00:20:43,11 --> 00:20:50,11
همه مخلوق است براي انسان کامل؛

73
00:20:53,18 --> 00:21:03,15
چون منتهاي کمال وجود، ‌عقل است و

74
00:21:03,16 --> 00:21:13,17
عقل کل و کل عقل، مي‌شود منتهي الآمال خلقت.

75
00:21:16,22 --> 00:21:20,09
به اين حد کي رسيده؟

76
00:21:20,23 --> 00:21:29,19
آن کسي که در دو امر به جايي برسد که

77
00:21:29,20 --> 00:21:41,09
خدا او را به عظمت بپذيرد. ديگر کار تمام است.

78
00:21:41,21 --> 00:21:49,18
آن دو مطلب چيست؟ يکي علم، ‌يکي خُلق.

79
00:21:53,20 --> 00:22:05,01
اما علم: «و علمك ما لم تكن تعلم و

80
00:22:06,08 --> 00:22:12,06
كان فضل الله عليك عظيما».

81
00:22:13,04 --> 00:22:21,08
اين بيان خداست در علم او.

82
00:22:22,05 --> 00:22:34,15
اما خُلق او: «إنك لعلي خُلُق عظيم».

83
00:22:37,01 --> 00:22:43,22
فخر رازي اين قضيه را[که خواهم گفت] نقل مي‌کند...

84
00:22:44,00 --> 00:22:55,12
شماها اهل علميد و دقت و نظر، وقتي که اين حديث را گفتم

85
00:22:56,16 --> 00:23:14,20
ببينيد از خود فخر رازي اين چنين حديثي چه مطالبي را نشان مي‌دهد و از چه حقائقي پرده بر مي‌دارد؛

86
00:23:19,03 --> 00:23:25,00
آنچه فخر نقل مي‌کند اين است که

87
00:23:25,01 --> 00:23:44,09
در زمان خلافت عمر بن الخطاب، ‌يک نفر از فصحاء يهود آمد نزد خليفه.

88
00:23:53,08 --> 00:24:03,08
عالمي, آن هم در چنين ظرفي، ‌در محضر خليفه‌اي،

89
00:24:03,18 --> 00:24:15,13
آن هم در حضور مهاجر و انصار و ارکان امت اسلام.

90
00:24:15,21 --> 00:24:29,00
گفت من آمده‌ام تا اخلاق پيغمبر را براي من وصف کني.

91
00:24:30,14 --> 00:24:35,13
تا او اين کلمه را شنيد,...

92
00:24:36,01 --> 00:24:44,23
و آنچه عجب است اين است که مثل فخر رازي- که

93
00:24:44,24 --> 00:24:57,17
اگر همه اين علماء عامه جمع بشوند, او به يک حمله به باد مي‌دهد,او- نقل مي‌کند,

94
00:24:58,21 --> 00:25:04,07
حالا خودش[اين قضيه را] چه جور هضم مي‌کند؟

95
00:25:04,16 --> 00:25:18,18
تا گفت اخلاق آن حضرت را براي من وصف کن, گفت:

96
00:25:18,20 --> 00:25:25,00
برو نزد بلال. او از من اعلم است.

97
00:25:30,24 --> 00:25:46,21
يهودي آمد نزد بلال گفت: ‌سئوالم اين است.وخليفه تو را اعلم شمرده.

98
00:25:49,04 --> 00:25:57,04
تا شنيد، ‌گفت: برو نزد فاطمه‌ي زهرا سلام الله عليها.

99
00:26:00,13 --> 00:26:16,15
يهودي دانشمندی پخته، آمد بعد از دو مرحله به محضر صديقه کبري.

100
00:26:17,16 --> 00:26:26,13
تا آنجا مساله را طرح کرد، ‌فرمود: برو نزد علي مرتضي.

101
00:26:26,19 --> 00:26:33,07
عالم يهود [نزد علي] آمد.

102
00:26:33,09 --> 00:26:42,13
ديگر معلوم شد اينجا جايي است که ختم سخن است,

103
00:26:42,16 --> 00:26:47,20
 «انا مدينة العلم و علی بابها».

104
00:26:47,23 --> 00:26:56,14
گفت اخلاق پيغمبر را براي من وصف کن.

105
00:26:56,18 --> 00:27:01,19
امير المؤمنين فرمود:

106
00:27:01,20 --> 00:27:08,14
آنچه در دنيا است براي من وصف کن.

107
00:27:08,16 --> 00:27:15,10
خوب دقت کنيد. خوب تامل کنيد!

108
00:27:19,13 --> 00:27:27,24
آنچه در دنيا است براي من وصف کن. دنيا چي است؟

109
00:27:30,24 --> 00:27:37,04
«لقد زينا السماء الدنيا»

110
00:27:38,07 --> 00:27:55,05
دنيا سعه‌اش اين قدراست که تمام اين کواکب با کهکشان‌ها در آسمان, اين دنيا است

111
00:27:55,06 --> 00:27:59,23
اين است سعه‌ي اين دنيا. که

112
00:27:59,24 --> 00:28:05,23
آن هم نه بَدوَش معلوم است و نه ختمش.

113
00:28:06,03 --> 00:28:13,02
از کي بوده؟ تا کي هست؟ ‌چه اندازه هست؟

114
00:28:13,05 --> 00:28:17,20
فرمود: اين کار را بکن.

115
00:28:17,21 --> 00:28:35,06
يهودي گفت: ‌لا استطيع بذلک. چه جور من مي‌توانم دنيا را استيعاب کنم؟!

116
00:28:35,09 --> 00:28:41,11
گفت: اين دنيا با اين سعه‌اش، که

117
00:28:41,13 --> 00:28:50,01
خدا در كتابش فرموده: «متاع الدنيا قليل »؛

118
00:28:50,03 --> 00:28:58,24
همه از عهده‌ي احصائش عاجز هستيد. 

119
00:28:59,00 --> 00:29:07,10
اما درباره‌ي خلق او گفته: «إنك لعلي خُلُق عظيم».

120
00:29:07,14 --> 00:29:12,04
اين پيغمبر خاتم است!

121
00:29:12,06 --> 00:29:31,13
آن وقت مهم اين است كسي كه سعه اخلاقش، ‌ از تمام عالم دنيا و ما فيها اوسع است، اين كيست؟!

122
00:29:31,16 --> 00:29:45,22
بعد علمش، همان طوري كه در خُلق فرمود: «عظيم»، در علم هم فرمود: «عظيم».

123
00:29:45,24 --> 00:29:48,09
نتيجه اين است:

124
00:29:48,11 --> 00:29:58,10
اگر تمام آنچه در دنيا است، قابل شمردن است كه

125
00:29:58,12 --> 00:30:04,12
هرگز[قابل شمارش] نيست، آن هم با آن قِلّتش،

126
00:30:04,14 --> 00:30:13,15
پس آيا آنچه در روح خاتم از علوم و از معارف است

127
00:30:13,18 --> 00:30:24,15
با [توجه به اينكه] خدا فرموده: «و علّمك ما لم تكن تعلم 

128
00:30:24,17 --> 00:30:30,14
و كان فضل الله عليك عظيما»،

129
00:30:30,15 --> 00:30:34,20
براي كسي قابل احصاء است؟!

130
00:30:35,00 --> 00:30:45,07
اين است كه در مقابل اين دو جمله، اولين و آخرين محو هستند!

131
00:30:45,11 --> 00:30:53,16
جبرئيل و ميكائيل و اسرافيل، همه نابود اند!

132
00:30:53,18 --> 00:31:01,11
«و كان فضل الله عليك عظيما»

133
00:31:01,13 --> 00:31:05,16
«إنك لعلي خُلُق عظيم». 

134
00:31:05,19 --> 00:31:08,16
نتيجه چه شد؟

135
00:31:08,18 --> 00:31:18,14
نتيجه اين است: علم الکل،و کل العلم، خاتم النبيين است!

136
00:31:18,17 --> 00:31:27,22
نتيجه اين شد: عقل کل،و کل العقل، خاتم النبييين است!

137
00:31:27,24 --> 00:31:38,00
نتيجه اين شد: خُلق کل،و کل الخُلق، خاتم النبيين است!

138
00:31:38,03 --> 00:31:43,08
منتهاي بحث اين شد که

139
00:31:43,10 --> 00:31:51,08
اين شخصيت، روح تمام عالم امکان است.و

140
00:31:52,09 --> 00:31:57,08
قلب تمام مُلک و ملکوت است.

141
00:31:57,10 --> 00:32:13,21
تمام پيکر هستي که لا يعلم اين سعه را الا هو،

142
00:32:13,23 --> 00:32:19,01
تمام اين پيکر، يک روح دارد و

143
00:32:19,02 --> 00:32:23,20
آن روح هم خاتم انبياء ‌است.

144
00:32:23,21 --> 00:32:27,21
اين نتيجه بحث است.

145
00:32:27,23 --> 00:32:36,14
آن وقت مسئله اين است: اين روحي که سعه‌اش اين جور استکه

146
00:32:36,22 --> 00:32:44,17
تمام ملک و ملکوت را گرفته است، او بيانش اين است:

147
00:32:45,05 --> 00:32:54,08
آنچه فاطمه را منبسط کند، مرا منبسط کرده.و

148
00:32:54,12 --> 00:33:02,11
آنچه فاطمه را منقبض کند، مرا منقبض کرده.

149
00:33:04,00 --> 00:33:09,06
ديگر در اينجا کميت فکر لنگ است!

150
00:33:09,08 --> 00:33:19,09
بايد ابراهيم بفهمد! بايد موسي بن عمران بنشيند و تأمل کند!

151
00:33:21,03 --> 00:33:35,08
کو معرفت؟! کيست که بتواند ادعا کند که من زهرا را شناختم؟!

152
00:33:35,09 --> 00:33:49,18
کيست که جرئت کند، لب وا کند، بگويد: من به مقام فاطمه پي بردم؟!

153
00:33:51,21 --> 00:33:56,07
إنما.... خوب دقت کنيد،

154
00:33:56,09 --> 00:34:13,00
«إنما». اين است و غير از اين نيست، فاطمة‌ شاخه‌ي ريشه‌دوانده در وجود من است؛

155
00:34:13,07 --> 00:34:22,18
آنچه او را دل‌گرفته کند، مرا دل‌گرفته مي‌کند؛  و

156
00:34:22,19 --> 00:34:31,10
آنچه به او انبساط خاطر بدهد، به من انبساط مي‌دهد.

157
00:34:34,13 --> 00:34:47,04
نتيجه اين مي‏شود که اتحاد پيدا شده بين او و اين زني که

158
00:34:47,07 --> 00:34:54,05
خدا در مباهله انتخابش کرد و

159
00:34:54,09 --> 00:35:04,23
تنها زني که خدا دستور داد به پيغمبر، او را بياور، او بود.

160
00:35:05,02 --> 00:35:19,07
اين حديث روشن کرد که فاطمه آميخته شده با علم کل و کل العلم!و

161
00:35:19,14 --> 00:35:27,08
آميخته شده با عقل کل و کل العقل!

162
00:35:27,11 --> 00:35:39,07
اتحادي پيدا شده، اتصالي پيدا شده بين شجره‌ي طيبه‌اي که

163
00:35:39,10 --> 00:35:44,23
«أصلها ثابت و فرعها في السماء»،

164
00:35:45,00 --> 00:35:47,19
با اين شاخه ای که

165
00:35:47,20 --> 00:35:55,21
اصلا بين او و اين، جدايي در هيچ جهت تصور ندارد.

166
00:35:55,24 --> 00:36:02,05
اين نمونه‌اي از فقه حديث.

167
00:36:02,07 --> 00:36:08,14
پيغمبر بسط و قبض را انتخاب کرد و

168
00:36:08,17 --> 00:36:13,22
مهم کلمه‌ي قبض و بسط است.

169
00:36:14,00 --> 00:36:32,08
نتيجه اين مي‌شود که اگر يک آه زهرا بکشد! آن آه, روح عالم را آزرده مي‌کند!

170
00:36:32,09 --> 00:36:42,21
وقتي او آزرده شد، 124 هزار پيغمبر آزرده‌اند!

171
00:36:42,23 --> 00:36:53,14
وقتي او آزرده شد، تمام اوصياء، شهداء، و صديقين آزرده‌اند!

172
00:36:53,17 --> 00:37:03,05
به آهي از دل فاطمه، ملکوت عالم منقلب مي‏شود!

173
00:37:03,07 --> 00:37:10,06
اين است مصيبت زهرا! اين است روز عزاي فاطمه!

174
00:37:10,07 --> 00:37:14,00
اين را من از منطق شيعه نگفتم؛

175
00:37:15,03 --> 00:37:28,06
آنچه که گفتم از محکم‌ترين، متقن‌ترين منابع عالم نزد تمام فرق مسلمين گفتم.

176
00:37:28,14 --> 00:37:52,16
اين حديثي که خواندم، حديثي است که فخر الدين شمس الدين ذهبي، اعظم المنقدّين، در مقابلش تسليم است!

177
00:37:52,19 --> 00:38:01,18
اين حديثي که خواندم بخاري، ‌مسلم، حاکم،

178
00:38:01,21 --> 00:38:12,15
‌تمام ارباب صحاح سته، بايد اين حديث را بر سر بگذارند!

179
00:38:12,16 --> 00:38:19,12
اگر اين چنين است، اي فخر رازي! اي ذهبي!

180
00:38:19,14 --> 00:38:29,21
اي حاکم! اي سمعاني!اي اساطين علماء ‌عامه!

181
00:38:29,24 --> 00:38:44,06
 همه‌تان به حکم کتاب و سنت، بايد روز عزاي فاطمه‌ي زهرا، مجلس عزا تشکيل بدهيد.

182
00:38:44,08 --> 00:38:52,05
اين عزا منحصر به طائفه‌اي دون طائفه‌اي نيست؛

183
00:38:52,06 --> 00:38:57,22
اين، حکم کتاب است! اين، فرمان سنت است!

184
00:38:58,00 --> 00:39:10,18
اگر تا حالا متوجه نشديد، دقت کنيد؛ حديث را ببينيد؛

185
00:39:10,19 --> 00:39:19,06
فقه حديث را بفهميد؛ بر طبق اين، وظيفه را تشخيص بدهيد.

186
00:39:19,10 --> 00:39:32,06
اي خوشا به حال آن کساني که در روز شهادت او، يک پرچم بلند کنند و

187
00:39:32,08 --> 00:39:39,07
در خيابان و کوچه و بازار بگردند، بگويند:

188
00:39:39,08 --> 00:39:52,18
يا رسول الله! ما تا اين حد خواستيم به اين اظهار مودت او را منبسط کنيم

189
00:39:52,24 --> 00:39:58,16
 به انبساط او، دل تو را منبسط کنيم؛و 

190
00:39:58,18 --> 00:40:07,06
به انبساط دل تو، مُلک و ملکوت وجود را منبسط کنيم.

191
00:40:07,09 --> 00:40:21,12
تا اينجا ديگر براي همه‌ي مسلمان‌ها، چه حنبلي، چه شافعي، چه حنفي، چه مالکي…

192
00:40:21,14 --> 00:40:26,17
اما دو سه کلمه هم براي شما:

193
00:40:26,20 --> 00:40:30,18
در اين مجلس چقدر سيّد است؟!

194
00:40:30,21 --> 00:40:43,11
آنچه من نگاه مي‌کنم، مي‌بينم در بين هر چند نفري، هستند.

195
00:40:43,16 --> 00:40:50,09
اگر در اين مجلس اين غوغا است، در اين مملکت چه خبر است؟!

196
00:40:50,10 --> 00:41:05,07
شمايی که مي‌دانيد سيّد هستيد، هر کس يقين دارد سيّد است، وظيفه‌اش اين است:

197
00:41:05,08 --> 00:41:09,22
آن کسي که....

198
00:41:10,01 --> 00:41:15,02
نمي‏شود گفت، ولي چاره نيست!

199
00:41:15,06 --> 00:41:25,15
آن کسي که هشتاد موطن را ديد، همه جا را به زمين زد؛ و

200
00:41:25,19 --> 00:41:31,02
 هر که در مقابلش آمد، افتاد؛

201
00:41:31,06 --> 00:41:41,15
در مسجد بود، يک وقت ديد دو تا پسر وارد شدند.

202
00:41:49,03 --> 00:42:00,14
تا…

203
00:42:01,16 --> 00:42:18,22
تا چشمش افتاد، به مجرد اين که کلمه به گوشش رسيد، از جا برخواست، اما افتاد!

204
00:42:36,20 --> 00:42:49,06
کار به جايي رسيد که آب آوردند، به صورت امير المؤمنين پاشيدند.

205
00:42:50,22 --> 00:43:00,07
مدتي گذشت، از جا برخواست، رفت به بالين زهرا.

206
00:43:00,10 --> 00:43:17,08
تا رفت، ديد يک كاغذي، يک نوشته‌اي بالاي سرش است. اين نوشته را برداشت.

207
00:43:17,14 --> 00:43:21,22
نمي‌توانم بخوانم!

208
00:43:22,05 --> 00:43:31,05
«هذا ما أوصت به فاطمة ...

209
00:43:33,07 --> 00:43:41,16
و هي تشهد أن لا إله إلا الله».

210
00:43:43,00 --> 00:43:49,06
بعد رسيد به اينجا:

211
00:43:49,23 --> 00:44:08,07
يا علي! مرا خدا به تو تزويج کرد، تا در دنيا و آخرت براي تو باشم.

212
00:44:08,19 --> 00:44:12,20
دنبال اين کلمه، نوشته اين بود:

213
00:44:13,00 --> 00:44:17,20
شب مرا غسل بده.

214
00:44:23,09 --> 00:44:26,19
شب مرا کفن کن.

215
00:44:30,24 --> 00:44:34,09
شب مرا دفن کن 

216
00:44:34,14 --> 00:44:45,23
 لا تعلم أحدا ، احدي را اعلام نکن. 

217
00:44:46,19 --> 00:45:05,12
بعد از اين جمله‌ها، اي سادات! که در مملکت به گوش شما اين کلمه مي‌رسد، بعد از اين چند جمله، گفت:

218
00:45:05,16 --> 00:45:14,08
يا علي! به اولاد من، تا قيامت سلام مرا برسان.

219
00:45:21,13 --> 00:45:34,06
يعني چه؟! بعد از آن کلمات، اين كلمه يعني چه؟!

220
00:45:34,19 --> 00:45:41,09
به آن علم محيطش، اين مجلس را ديد؛

221
00:45:41,12 --> 00:45:46,06
ديد در اين مجلس هم چقدر سيد است؛

222
00:45:46,09 --> 00:45:48,16
اين است فاطمه!

223
00:45:48,19 --> 00:45:56,11
تا روز قيامت، انتشار نسلش را ديد، خواست بگويد:

224
00:45:56,15 --> 00:46:03,12
شما اولاد من هستيد، ببينيد بر من چه گذشت؟!

225
00:46:04,11 --> 00:46:12,00
وظيفه‌ي هر علوي، وظيفه‌ي هر علويه اين است که

226
00:46:12,15 --> 00:46:29,02
روز سوم جمادي الثانيه، در اين مملكت، با سر و پاي برهنه مردانشان، بيايند کوچه و بازار، بگويند:

227
00:46:29,04 --> 00:46:34,08
اي مادر ما! اين جواب سلام ماست.

228
00:46:34,12 --> 00:46:42,05
بگذرم يک جمله مي‌‌گويم، برويد فکر کنيد.

229
00:46:42,08 --> 00:46:53,20
وقتي بدن را گذاشت، گفت: «إنا لله و إنا إليه راجعون».

230
00:46:53,24 --> 00:47:00,16
جملاتي گفت، آخر جمله‌اش اين است:

231
00:47:00,18 --> 00:47:11,08
«فأحفها السؤال و استخبرها الحال»!

232
00:47:11,11 --> 00:47:19,08
«أحفها»، کلمه‌ي «أحفها» يعني چه؟!

233
00:47:19,12 --> 00:47:30,22
از اين کلمه روشن مي‌شود که آنچه بر او گذشته، به علي نگفته؛ با خود برده!

234
00:47:30,24 --> 00:47:35,13
چه کردي تو، يا زهرا؟!

235
00:47:35,16 --> 00:47:42,21
معلوم شد که براي پدر هم نمي‌خواهد بگويد؛

236
00:47:42,23 --> 00:47:48,12
فقط مي‌خواهد بين خودش و خدا باشد.

237
00:47:48,14 --> 00:47:57,15
اين است که گفت: يا رسول الله! «أحفها السؤال»، تو سؤال‌پيچش کن،

238
00:47:57,17 --> 00:48:07,07
هر چه مي‌تواني از او سؤال کن، تا بگويد  که بر او چه گذشت؟!

239
00:48:07,09 --> 00:48:13,20
«و يحكم الله و هو خير الحاكمين».